Veronique Vanhoucke is een Belgische pianiste.

Veronique werd geboren in Oostende, België. Ze volgde haar eerste pianolessen op 5-jarige leeftijd bij Aimée Thonon.
Aan de leeftijd van 8 jaar won ze haar eerste wedstrijd om verder te excelleren in de Bach pianowedstrijd, Cantabile, E. Durlet Prijs, jeunes solistes RTBF en ook de Oost-Vlaamse Prijs.

Tegelijkertijd werd ze gevraagd om het koor van het Thonon Instituut te begeleiden dat concerten gaf in heel Europa. Veronique was tot haar 18 jaar ook een van de solisten van Tonada en Tonadissima.

In 1996 werd Veronique toegelaten tot het Koninklijk Conservatorium van Gent.
In 1997 volgde ze een eerste masterclass bij de Zwitserse pianist Pierre Sublet over de uitvoeringstechnieken van de componisten P.Boulez, J.Cage, M.Feldman en G.Crumb.
In 2001 behaalde ze haar master in piano en in 2002 haar aggregatie.

Ze onderscheidde zich door het werk van John Cage te spelen. Ze had het voorrecht om piano te studeren bij Claude Coppens en kamermuziek bij Marcel Lequeux, analyse in de klas van Filip Rathé (Spectra Ensemble) en Geert D'hondt. Het was in deze tijd dat ze haar passie voor hedendaagse muziek verder ontwikkelde.

"Hedendaagse muziek is bij mij van jongs af aan op een natuurlijke manier aanwezig inclusief de koppeling en het contact met kunst die bij ons thuis als een normaliteit werd beleefd.”

“Toen ik mijn pianolessen nam bij Aimée Thonon werd ik telkens geconfronteerd met de schilderkunst van haar man, Anton Diez, een kubistische schilder. Toen al werd kunst in al zijn vormen met de paplepel ingegeven.”

“Ook mijn vader, nog steeds een echte kunstliefhebber en - verzamelaar, heeft me doorgegeven een brede kijk te hebben op kunst in het algemeen. Via hem kwam ik vaak in contact met diverse kunstenaars.”

“Als kind en tijdens de vakantieperiodes bezochten we samen met mijn ouders veel musea en kunstgalerijen. We woonden meerdere concerten mee. Londen, Parijs, Wenen en New York (Carnegie Hall, Metropolitan..) ... waren onze favoriete bestemmingen.”

“Ik bracht ganse dagen door in de boekhandel van de Juilliard University (New York) om partituren te ontdekken en te kopen die niet in Europa beschikbaar waren.”

“Hedendaagse muziek heeft zich dan ook aan mij opgelegd via mijn passie voor kunst.”

Sinds haar 8ste geeft Veronique talrijke concerten wereldwijd als soliste, met ensembles en zangkoren.

"Op 10-jarige leeftijd is het erg indrukwekkend om uit het vliegtuig te stappen in de USSR, om begeleid te worden door de Sovjet militie en om door de rode lichten te rijden en dan voor Moskou-tv te gaan spelen."

Veel concerten zijn opgenomen voor radio en tv. Op 15-jarige leeftijd trad ze op in het Vaticaan en werd ze ontvangen door de paus.

In 2001 volgde ze een masterclass in Duitsland bij de componist Mauricio Kagel. Veronique had jarenlang het voorrecht om deel uit te maken van de jury van de wedstrijd "Jonge solisten aan zee", die op initiatief van haar vader in zijn eigen theater werd opgericht.

Veronique onderscheidt zich door haar investering in muziek van onze tijd en door een instrumentaal spel dat pianotechniek en muzikale poëzie combineert.

"Er wordt vaak gezegd dat de muziek van de Oostbloklanden wordt gekenmerkt door de Slavische ziel net zoals voor hun literatuur. Wel ik voel dat ook zo aan … Ik probeer het gevoelige universum van de muziek te onthullen. Ik wil niet spelen als een renpaard of computer… De muzikale tekst blijft zeker een prioriteit, maar een componist kan niet alles ivm de interpretatie in zijn partituur schrijven.”

Veronique werkt aan de transversaliteit van de kunsten en zoekt met nieuwe technologieën naar nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden voor de piano.
Gepassioneerd door hedendaagse kunst neemt ze actief deel aan happenings, performances, foto shoots en draagt ze bij aan videokunstscenario's.

In 2009 ontmoet ze de componist en schilder Patrick Dorobisz.

"De intense uitwisseling tussen componist en performer zorgden ook voor een persoonlijke evolutie. De toegang tot de kern van zijn artistieke wereld, zorgde ervoor dat ik aan de transversaliteit van de verschillende kunstvormen kon werken en ontdekte ik nieuwe wegen en technologieën voor piano.”

Tijdens haar studies aan het Koninklijk Conservatorium van Gent koos ze voor de optie: Nieuwe technologieën, midi.

"Ik maakte me de reflectie dat ik nog verder zou kunnen evolueren in het pianospelen als ik alle technologieën onder de knie zou krijgen die het geluidsspectrum van de piano en het instrumentale spel zouden kunnen uitbreiden.
Gedurende 3 jaar heb ik midi, real-time en alle aspecten van een opnamestudio bestudeerd."

Met de charme die haar kenmerkt en haar sexy look, waarvan ze beweert deel uit te maken van haar eeuwige rebelse kant, nodigt Veronique ons uit om elke keer een nieuwe muzikale reis te ontdekken, gevuld met dromen, emoties, kleuren, creativiteit, geleid door een zeer groot pianomeesterschap en een sensueel spel dat een specifieke intensiteit teweeg brengt.

"Ik vervaag niet achter de muziek door helemaal zwart gekleed te zijn zoals alle klassieke muzikanten, ik sta ten dienste van de muziek en om ten dienste te staan moet ik me daar goed bij voelen. Mijn look is alleen voor mij, het maakt deel uit van mijn identiteit als artiest, zelfs in de klassieke muzikale wereld.”

De wereld is veranderd en evolueert constant. We zijn in de eeuw waar het beeld een prominente plaats heeft ingenomen.
Mijn performance is gekoppeld aan mijn persoonlijkheid.
Vrouwelijkheid en de artistieke vrijheid die hiermee gepaard gaat is voor mij heel belangrijk, standaardisatie als norm is niet aan mij besteed, ik wil echt nieuwe wegen inslaan en het publiek hierin betrekken.
Het is een manier van leven die ik in mijn actieve loopbaan toepas sinds de dag dat ik begreep dat ik anders was … Muziek, vooral hedendaagse muziek, en klank zoals John Cage zou zeggen, lieten me de paden naar vrijheid zien.

Als ik een nieuwe partituur ontdek en analyseer, moet het eerst en vooral bij me binnenkomen, in mijn kern, diep van binnen. Als dit niet het geval is, speel ik het niet of speel ik het als een verplichting met een negatieve impact op de kwaliteit. Muziek zit niet alleen in mijn vingers, het moet vooral tot me spreken en resoneren, iets in mij teweeg brengen.

Ik ben Germaans en Slavisch.

Zoals Nietzsche zou zeggen in de genealogie van de moraal, "het is de Hybris die in mij spreekt”



Véronique Vanhoucke est une pianiste belge.

Véronique est née à Ostende, en Belgique. Elle a pris ses premières leçons de piano à l’âge de 5 ans avec Aimée Thonon.
À l’âge de 8 ans, elle remporte son premier concours. D’autres suivirent dont le Bach piano competition, Cantabile, Prix E. Durlet, jeunes solistes RTBF et aussi le Prix de Flandre d’Est.

À la même époque elle est admise dans la chorale de l’institut Thonon qui donnera des concerts dans toute l’Europe. Veronique deviendra une des chanteuses soliste de Tonada et Tonadissima, jusqu’à l’âge de 18 ans.

En 1996, Véronique est admise au Conservatoire Royal de Gand.
En 1997, elle suit une première masterclass avec le pianiste suisse Pierre Sublet sur les techniques d’exécution des compositeurs P.Boulez, J.Cage, M.Feldman et G.Crumb.
En 2001, elle a obtenu son master en piano et en 2002 son agrégation

Elle s'est singularisée en jouant notamment les œuvres de John Cage. Elle a eu le privilège d'étudier le piano avec Claude Coppens et la musique de chambre avec Marcel Lequeux. Les cours d’analyse avec Filip Rathé (Spectra Ensemble) et Geert D’hondt. C'est à ce moment qu'elle développe sa passion pour la musique contemporaine.

“ La musique contemporaine s’est imposée à moi tout naturellement, car j’étais familiarisée depuis mon enfance à l’art contemporain, et aux théories de ses artistes. Lorsque je prenais mes cours de piano chez Aimée Thonon, j’étais toujours confrontée à la peinture de son mari, Anton Diez, un peintre cubiste. Même alors, l’art sous toutes ses formes a été inculqué à un âge précoce”.

« »Mon père, toujours un véritable amateur et collectionneur d’art, m’a aussi dit d’avoir une vision large de l’art en général. Grâce à lui, je suis souvent entré en contact avec divers artistes. »

« Enfant et pendant les périodes de vacances, mes parents ont visité de nombreux musées et galeries d’art. Nous avons assisté à plusieurs concerts. Londres, Paris, Vienne et New York (Carnegie Hall, Metropolitan..) ... étaient nos destinations préférées. Je passais des journées entières à la librairie de l’université Juilliard pour découvrir et acheter des partitions que l’on ne trouvait pas en Europe. »

« La musique contemporaine s’est donc imposée à moi à travers ma passion pour l’art. »

Depuis l’âge de 8 ans, Véronique a donné de nombreux concerts dans le monde entier en tant que soliste, avec des ensembles et des chœurs.

“À l’âge de 10 ans, c’est très impressionnant de descendre de l’avion en URSS, d’être escortée par la milice soviétique, de griller les feux rouges pour aller jouer à la TV de Moscou”.

De nombreux concerts ont été enregistrés pour la radio et la TV. À l’age de 15 ans elle se produit au Vatican et est reçue par le pape.

En 2001 elle suit une master class en Allemagne auprès du compositeur Mauricio Kagel. Pendant plusieurs années, Veronique a eu le privilège d'être membre du jury du concours "Jonge solisten aan zee", qui a été créée à l'initiative de son père dans son propre théâtre.

Veronique se particularise par son investissement dans la musique de notre temps et par un jeu instrumental qui combine technique pianistique et poésie musicale.

“On dit souvent que la musique des pays de l’est se caractérise par l’âme slave, comme pour la littérature d’ailleurs. Eh bien je ressens la même chose... J’essaie de révéler l’univers sensible de la musique. Je ne veux pas jouer comme un cheval de course ou un ordinateur... Le texte musical reste certes une priorité, mais un compositeur ne peut pas tout écrire sur l’interprétation de sa partition. »

Véronique travaille sur la transversalité des arts et cherche de nouvelles voies pour le piano avec les nouvelles technologies.
Passionnée par l’art contemporain, elle participe activement à des happenings, des performances, des séances photo et contribue aux scénarios de vidéo art.

En 2009, elle rencontre le compositeur et peintre Patrick Dorobisz.

« Ces échanges entre le compositeur et l’interprète me font évoluer aussi ». En étant au coeur de la démarche artistique de Patrick, Veronique travaille la transversalité des arts et cherche avec lui, de nouvelles voies pour le piano avec les nouvelles technologies .
Pendant ses études au Conservatoire Royal de Gand, elle a choisi l’option : Nouvelles technologies, midi.

“Je pensais que je pourrais évoluer encore plus dans le jeu de piano si je maîtrisais toutes les technologies qui pourraient élargir le spectre sonore du piano et du jeu instrumental.
Pendant 3 ans, j’ai étudié le midi, le temps réel et tous les aspects d’un studio d’enregistrement.”

Avec le charme qui la caractérise et son look sexy, qu’elle revendique comme étant une part de son éternel côté rebelle, Véronique nous invite à découvrir à chaque fois un nouveau voyage musical, rempli de rêves, d’émotions, de couleurs, de créativité, guidé par une très grande maîtrise pianistique et un jeu sensuel qui apportent aux oeuvres une intensité spécifique.

“Je ne m’efface pas derrière la musique en étant habillé tout en noir comme tous les musiciens classiques, je suis au service de la musique et pour être au service je dois me sentir bien à ce sujet. Mon look est juste pour moi, il fait partie de mon identité en tant qu’artiste, même dans le monde de la musique classique”.

“Le monde a changé et évolue constamment. Nous sommes dans le siècle de l’image et les codes vestimentaires ont changé.
Ma performance est liée à ma personnalité.

La féminité et la liberté artistique qui l’accompagne sont très importantes pour moi, la standardisation en tant que norme n’est pas pour moi, je veux vraiment prendre de nouvelles voies et impliquer le public dans cela.

C’est un mode de vie que j’applique dans ma carrière active depuis le jour où j’ai compris que j’étais différent... La musique, en particulier la musique contemporaine, et le son comme dirait John Cage, m’ont montré les chemins de la liberté.

Quand je découvre et analyse une nouvelle partition, elle doit d’abord et avant tout vibrer en moi, au plus profond de moi-même.
Si ce n’est pas le cas, je ne la joue pas ou je la joue comme une obligation ayant un impact négatif sur la qualité. La musique n’est pas seulement dans mes doigts, elle doit parler et résonner avec moi, apporter quelque chose en moi.

Je suis germanique et slave.
Comme dirait Nietszche dans la généalogie de la morale,
c’est l’hybris qui parle en moi. »



Veronique Vanhoucke is a Belgian pianist.

Veronique was born in Ostend, Belgium. She took her first piano lessons at the age of 5 with Aimée Thonon. At the age of 8 she won her first competition to further excel in the Bach piano competition, Cantabile, E. Durlet Prize, jeunes solistes RTBF and also the East Flemish Prize.

At the same time, she was asked to accompany the choir of the Thonon Institute that gave concerts throughout Europe. Until she was 18 years old, Veronique was also one of the soloists of Tonada and Tonadissima.

In 1996 Veronique was admitted to the Royal Conservatory of Ghent.

In 1997 she attended a first masterclass with the Swiss pianist Pierre Sublet on the performance techniques of the composers P.Boulez, J.Cage, M.Feldman and G.Crumb.

In 2001 she obtained her master's degree in piano and in 2002 her aggregation.

She distinguished herself by playing the work of John Cage. She had the privilege of studying piano with Claude Coppens and chamber music with Marcel Lequeux, analysis in the class of Filip Rathé (Spectra Ensemble) and Geert D'hondt. It was during this time that she further developed her passion for contemporary music.

"Contemporary music has been present in me from an early age in a natural way, including the link and contact with art that was experienced as a normality in our home."

"When I took my piano lessons with Aimée Thonon, I was always confronted with the painting of her husband, Anton Diez, a cubist painter. Even then, art in all its forms was instilled at an early age."

"My father, still a true art lover and collector, also told me to have a broad view of art in general. Through him I often came into contact with various artists."

"As a child and during the holiday periods, my parents visited many museums and art galleries. We attended several concerts. London, Paris, Vienna and New York (Carnegie Hall, Metropolitan..) ... were our favorite destinations."

"I spent whole days in the bookstore of Juilliard University (New York) to discover and buy scores that were not available in Europe."

"Contemporary music has therefore imposed itself on me through my passion for art."

Since the age of 8, Veronique has given numerous concerts worldwide as a soloist, with ensembles and choirs.

"At the age of 10, it is very impressive to get off the plane in the USSR, to be escorted by the Soviet militia and to drive through the red lights and then play in front of Moscow TV."

Many concerts have been recorded for radio and TV. At the age of 15, she performed at the Vatican and was received by the Pope.

In 2001 she attended a masterclass in Germany with the composer Mauricio Kagel.

For many years, Veronique had the privilege of being part of the jury of the "Jonge solisten aan zee" competition, which was founded in his own theatre on the initiative of her father.

Veronique distinguishes herself by her investment in music of our time and by an instrumental playing that combines piano technique and musical poetry.

"It is often said that the music of the Eastern Bloc countries is characterized by the Slavic soul just as for their literature. Well I feel the same way ... I try to reveal the sensitive universe of music. I don't want to play like a racehorse or computer... The musical text certainly remains a priority, but a composer cannot write everything about the interpretation in his score."

Veronique works on the transversality of the arts and uses new technologies to find new possibilities of expression for the piano.

Passionate about contemporary art, she actively participates in happenings, performances, photo shoots and contributes to video art scenarios.

In 2009 she met the composer and painter Patrick Dorobisz.

"The intense exchange between composer and performer also ensured a personal evolution. The access to the core of his artistic world allowed me to work on the transversality of the different art forms and I discovered new ways and technologies for piano."
During her studies at the Royal Conservatory of Ghent she chose the option: New technologies, midi.

"I was thinking that I could evolve even further in piano playing if I mastered all the technologies that could expand the sound spectrum of the piano and instrumental playing.
For 3 years I studied midi, real-time and all aspects of a recording studio."

With the charm that characterizes her and her sexy look, of which she claims to be part of her eternal rebellious side, Veronique invites us to discover each time a new musical journey, filled with dreams, emotions, colors, creativity, guided by a very great piano mastery and a sensual playing that brings about a specific intensity.

"I do not disappear behind the music being dressed in black like all classical musicians, I am at the service of music and to be at the service I have to feel good about it. My look is just for me, it's part of my identity as an artist, even in the classical musical world."

The world has changed and is constantly evolving. We are in the century where images have taken a prominent place. My performance is linked to my personality.
Femininity and the artistic freedom that comes with it is very important to me, standardization as a norm is not for me, I really want to take new paths and involve the public in this.

It's a way of life that I've been applying in my active career since the day I understood I was different... Music, especially contemporary music, and sound as John Cage would say, showed me the paths to freedom.

When I discover and analyze a new score, it must first and foremost resonate in me, in my core, deep inside.

If this is not the case, I do not play it or play it as an obligation with a negative impact on quality. Music is not only in my fingers, it has to speak and vibrate with me, bring about something in me.

I am Germanic and Slavic.

As Nietzsche would say in the genealogy of morality, it is the Hubris that speaks in me."